· آیا از مفهوم تسلیم شدن می ترسم، از چه چیز آن؟
بله ما از تسلیم شدن میترسیم زیرا با رفتارهای بیمار گونه خود ، خو و انس گرفته ایم و در واقع ما از تغییر کردن میترسیم ، اما باید بدانیم که این ترسها عوامل بازدارنده ای هستند در مسیر بهبودی .
بله ما از تسلیم شدن میترسیم ، چون می اندیشیم اگر بخواهیم تسلیم بشویم ممکن است مسئولیت های سنگینی به روی دوش ما گذاشته شود که ما توان جوابگوی آنرا نداشته باشیم و این ترس کاملاً طبیعیست و ما چون در این مقطع نوسفر هستیم ممکن است بعلت عدم شناخت و روشن بینی در این مرحله از پیامدهای آن اطلاع نداشته بشیم . اما وقتی این سوال را بررسی میکنیم پی می بریم چیزی برای ترسیدن وجود ندارد . منظور از تسلیم در این سوال معنای کلی آن نمی باشد . منظور ما دراینجا از تسلیم یعنی اینکه ما به وضوح تا این لحظه متوجه شده ایم که نه تنها به مواد مخدر حساسیت مفرط داریم بلکه از بیماری ای هم همواره رنج میبریم که به آن بیماری اعتیاد می گویند . پذیرش درونی این دو مطلب همراه با اقرار خود بخود معنای تسلیم میدهد .
· چه چیز مرا متقاعد می سازد که دیگر نمی توانم با موفقیت مصرف کنم؟
موفقیت در مصرف یک آرزوی محال است در واقع یک افسانه دروغ می باشد که ما در زمان مصرف بر اساس نداشتن سلامت عقل و از روی بیماری برای خود می بافتیم ، بطور کلی یک توهم است که ما درگذشته برای توجیه و ادامه آشفتگیهای خود از آن استفاده میکردیم . در واقع اینگونه افکار غلط همان کبریت شعله وری بود که به مخزن بیماریمان کشیدیم و در پی سراب ومصرف موفقیت آمیز زندگی خود و اطرافیانمان را به آتش کشیدیم . آنچه ما را متقاعد میسازد که دیگر نمتوانیم به هیچ عنوان مصرف کنیم و هرگز این امکان وجود ندارد که ما بتوانیم با موفقیت مصرف کنیم اینستکه، علاوه بر تجربه ها وشکست های پی در پی گذشته ، امروز با کارکرد قدم متوجه شده ایم که ما ظرفیت مصرف مواد را نداریم وهمانطورکه ماهیت و خواص آتش سوزاندن است ، ماهیت و منش مواد مخدر هم ، شکست و ناامیدی و یاس و انزوا و آشفتگی و بدبختی و غیرقابل اداره کردن زندگی و سرانجام به آخر خط رسیدن است . دست یافتن و درک کردن این مفهوم و پذیرش این مطلب ما را به تسلیم در مقابل بیماریمان و عجزهایمان وادار می نماید .
· آیا پذیرفته ام که بعد از مدت های طولانی پرهیز، باز هم کنترلی نخواهیم داشت؟
ما درگذشته ، بارها و بارها حتی پس از گذشت مدت مدیدی از پاکی با این اندیشه که اینبار مواد را کنترول خواهم کرد و با موفقیت مصرف خواهم کرد آنرا امتحان کردیم و هر بار جز فلاکت و آشفتگی و در نهایت رسیدن به عدم کنترول ، نتیجه دیگری نمی گرفتیم . اینکه ما در گذشته فکر میکردیم با موفقیت و کنترول مواد خود میتوانیم مصرف کنیم از حماقت و عدم سلامت عقل و ناآگاهی ما ریشه میگرفت . ما امروز با شناخت از عجزهایمان و سپس تسلیم در مقابل بیماری اعتیاد به این فهم رسیده ایم که برای مصرف کردن سموم اصطلاح موفقیت بی معنا و پوچ و غیر عقلانی می باشد .
مصرف مواد مخدر به هر شکل و فرمی که باشد کنترولش برای ما در هر شرایطی غیر ممکن است
· آیا می توانم بهبودیم را بدون تسلیم کامل شروع کنم؟
ما با کارکرد سوالات قدم یک تا به این لحظه متوجه شدیم که مشکل ما فقط مواد مخدر نبوده بلکه بیماری ای بوده که ما همواره در زندگی از آن رنج میبردیم ما با پذیرش و اقرار صادقانه به این مطلب در واقع تسلیم شدیم ، اما در اینجا متوجه شدیم و از خود پرسیدیم ؛ حال چه باید کرد ؟ بنا بر این متوجه شدیم این تسلیم به تنهایی برای ما کارساز نمی باشد چون ما بدنبال رهایی از اعتیاد هستیم همانطورکه کتاب پایه به ما وعده میدهد و میگوید : ( معتادان گمنام فقط یک وعده میدهد و آن رهایی از اعتیاد است راه حلی که مدتهای مدید از ما گریزان بود ) ، بنابراین ما دراین نقطه متوجه شدیم که برای اینکه تسلیم ما کامل شود و به رهایی از اعتیاد برسیم ، نیاز داریم تا بهبودی را بعنوان تنها راه حل برای خودمان بپذیریم در واقع ما با پذیرش دوم که بهبودی است و پذیرفت مسئولیت آن به تسلیم کامل دست می یابیم . تسلیم کامل یعنی ؛ پذیرش بیماری + پذیرش بهبودی = تسلیم کامل
· اگر کاملاً تسلیم شوم زندگی من چگونه خواهد بود؟
ما متوجه شدیم فقط تسلیم در مقابل بیماری کافی نمی باشد و ما باید این تسلیم را به تکامل برسانیم و تنها راهی که تسلیم ما را کامل میکند آنست که طریق بهبودی را بپذیریم و نسبت به آن احساس مسئولیت کنیم ، اینکه ما بر اساس تسلیم کامل و امیدهای که داریم بتوانیم مزایا بهبودی را درصورخیال خود مجسم کنیم برای ما واقعاً لذت بخش است و دست یافتن به این تصور آرام بخش دوراز دسترس ما نیست ، بنابراین اگر تسلیم ما کامل شود در زندگیمان دگرگونیهای عظیمی رخ خواهد داد ، اولاً بیماریمان غیر فعال خواهد شد این خود بزرگترین ره آورد می باشد که ما به آن دست می یابیم چیزی که عمر ما را تباه کرد و عاقبت زندگی ما را غیر قابل اداره کرد . ما با تسلیم کامل و متوقف کردن بیماریمان دیگر لازم نیست مثل گذشته رنج ببریم و دائماً با دغدغه و ترس و انزوا زندگی کنیم ، در گذشته همیشه ما حسرت زندگی دیگران را میخوردیم و آرزو داشتیم مثل آنها زندگی کنیم و امروز به فضل خداوند این امکان برای ما مهیا شده است .
اگر ما کاملاً تسلیم شویم معنای آن این است که باید خود را در مسیر بهبودی همراه با مسئولیت های آن قرار بدهیم و همچنین خود را ملزم به رعایت اصول برنامه کنیم ، بنابراین اگر بتوانیم در رابطه با برنامه ، که شامل کارکرد قدم که بر اساس خودشناسی و یکسری راهبردها در اصول زندگی و هنرزندگی کردن بدون وابستگی است و همچنین راهکارهای برای بیداری روحانی و معنوی است تسلیم کامل بشویم ، بدیهست در زندگی ما میتواند ثمراتی را بوجود بیاورد ، اولین ثمره آن ایستا کردن بیماری است و ترسهایمان ریخته میشود و زندگیمان خالی از قضاوت و کنترول و سرزنش دیگران و خالی از توقع و . . . میشود ، و بجای آنها امید ، نشاط ، و ایمان و سلامت عقل همراه با عشق ومحبت و آرامش و خدمت کردن جایگزین میشود . در کل پیام این سوال ایجاد انگیزه برای درک مزایای بهبودی می باشد .
· آیا می توانم بدون تسلیم کامل به بهبودیم ادامه دهم؟
اینکه ما فکر کنیم سلیقه ائی و شرطی میتوانیم به بهبودی خود ادامه بدهیم نشانگر این است که هنوز بیماری با بهانه و دست آویزها و انکارها بر روی ما فعال است ، اساساً متوجه شدیم حرکت در مسیر بهبودی بدون تسلیم کامل غیرممکن است . فرایند بهبودی اصولاً موقعی عملی است که از تلفیق دو گونه پذیرش نشات گرفته باشد و اگر در پذیرش یکی از آنها مشکلی داشته باشیم نمی توانیم در مسیر بهبودی قرار بگیریم . اینکه ابعاد بیماری را گزینشی و یا سلیقه ایی بپذیریم و یا اینکه اصول بهبودی را شرطی و به دلخواه بپذیریم نشانگر این است که مفاهیم آنها را دقیقاً درک نکرده ایم پس لازم است از اول یک بار دیگر این قدم را کار کنیم . کتاب پایه میگوید : ( تنها پس از تسلیم قادر به غلبه به انزوی حاصل از اعتیاد هستیم . ) .
اصولاً کسانی که شکست کامل در بیماری را می پذیرند بهتر تسلیم کامل می شوند .
شکست کامل یعنی اینکه بپذیریم چه با مواد مخدر و چه بدون مواد مخدر همیشه زندگی ما غیر قابل اداره بوده است .
